içimizdeki şeytan

"isteyip istemedeğimi doğru dürüst bilmediğim, fakat neticede aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiillerimin daimi bir mesulünü bulmuştum: buna içimdeki şeytan diyordum, müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması.. " daha böyle sözlerin kelimelerin cümlelerin çok olduğu zaman ötesi kitap. (bkz: sabahattin ali)

adından da anlaşılacağı gibi insanların içindeki şeytanı çok güzel özetlemiş ve insanların nasıl varlıklar olduğunu çok güzel anlatmış sabahattin ali romanı.

link

muazzam kitap, bana göre kürk mantolu madonna'dan daha iyi.

''fakat benim içimde öyle bir şeytan var ki… bana her zaman istediğimden büsbütün başka şeyler yaptırıyor. onun elinden kurtulmaya çalışmak boş… yalnız ben değil, hepimiz onun elinde bir oyuncağız… senin dünyaya hakimiyet planların bile eminim onun mahsulü…'' ''kuvvetli olmak her şeyin fevkindedir. kuvvet her hareketi mazur gösterebilir. acizlere acımak ise sersemliktir.''

sabahattin ali'nin güzel romanlarından biri.

her insanda bir adet mevcuttur. sık sık kilit noktalarda bizi gaza getirir, belanın uçurumlarından aşağıya yuvarlar. artık hakkımızda hayırlısı olsun

--- spoiler --- içimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu… içimizde şeytan yok… içimizde aciz var… tembellik var… iradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey; hakikatleri görmekten kaçınmak itiyadı var. --- spoiler ---

bu sözlük içinde (bkz: waitingforkurkmantolumadonna)'dır babuşlar. :d

sabahattin ali imzalı 1940 basımlı roman türüne ait kitaptır. -arka kapak- "isteyip istemedeğimi doğru dürüst bilmediğim, fakat neticede aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiillerimin daimi bir mesulünü bulmuştum: buna içimdeki şeytan diyordum, müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması.. " bu romanında, toplumsal gündemin kişilikler üzerindeki baskısını ve güçsüz insanın "kapana kısılmışlığını" gösteriyor sabahattin ali. aydın geçinenlerin karanlığına, "insanın içindeki şeytan"a keskin bir bakış.

'içimizde şeytan yok , içimizde aciz var , tembellik var ; iradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var.'

çok büyük kitap. başlangıç tiradları derin felsefe içerir.

o bana bakıyor ben ona.

kendisiyle büyük dostluğumuz vardır. aklımdan kalbimden hiç çıkmaz

(bkz: içimizdeki tanrı) kadar tehlikeli değildir. kibir, şeytanı her kulvarda yer.

''iyilik demek kimseye kötülüğü dokunmamak değil, kötülük yapacak cevheri içinde taşımamak demektir.''

''mesela herhangi bir gün müthiş bir iç sıkıntısı seni boğar. hayat sana karanlık, manasız gelir. insan, biraz evvel senin zırvaladığın gibi felsefeler yapmaya başlar. hatta yavaş yavaş onu da yapamaz ve canı ağzını açmayı bile istemez. hiçbir insanın, hiçbir eğlencenin seni canlandıramayacağını sanırsın. hava sıkıcı ve manasızdır. ya fazla sıcak, ya fazla soğuk, ya fazla yağmurludur. gelip geçenler suratına salak salak bakarlar ve on para etmez işlerin peşinde, bir tutam otun arkasından koşan keçiler gibi dilleri bir karış dışarı fırlayarak dolaşırlar. aklını başına derleyip bu pis ruh haletini tahlil etmek istersin. insan ruhunun çözülmez düğümleri bir muamma gibi önüne serilir. kitaplarda okuduğun bu depresyon kelimesine bir cankurtaran simidi gibi sarılırsın. çünkü nedense hepimizde, maddi olsun, manevi olsun, bütün dertlerimize bir isim takma merakı vardır, bunu yapamazsak büsbütün çılgına döneriz. mamafih insanlarda bu merak olmasa doktorlar açlıktan ölürlerdi. bu depresyon kelimesine yapışıp iç sıkıntısının uçsuz bucaksız denizinde bocalarken karşına uzun zamandan beri görmediğin bir ahbap çıkar. kılık kıyafetinin düzgün olduğunu görür görmez derhal aklına kendi meteliksizliğin gelir ve gafil dostundan, talihin varsa bir iki lira borç alırsın. işte ondan sonra mucize başlar. şiddetli bir rüzgar ruhundan bir sis tabakasını sıyırıp götürmüş gibi içinin birdenbire aydınlandığını, bir hafiflik, bir genişlik duyduğunu görürsün. eski sıkıntı pır deyip uçmuştur. gözlerin etrafa memnuniyetle bakar ve sen de gevezelik edecek bir arkadaş aramaya başlarsın. işte, iki gözüm, ciltlerle kitabın, saatlerce tefekkürün yapamadığı işi iki kirli kağıt başarır. sen ruhumuzun bu kadar ucuz bir bedel mukabilinde takla atmasını haysiyetine yediremediğin için belki daha asil sebepler peşinde koşarsın, gökyüzünde birkaç yüz metre daha yükselen bir bulut, yahut ensene doğru esen serince bir rüzgar, yahut o esnada aklına gelen zekice bir fikir, sana bu değişmenin sebebi gibi görünmek ister. fakat söz aramızda, iş bunun tam aksinedir, cebimize giren iki lira sayesindedir ki havanın biraz açıldığını görmek, rüzgarın serinliğini hissetmek, hatta akıllıca şeyler düşünmek mümkün olmuştur. kalk iki gözüm, iskeleye geldik. günün birinde ya çıldıracağız, ya dünyaya hakim olacağız. şimdilik bir rakı parası bulmaya çalışalım ve parlak istikbalimizin şerefine birkaç kadeh içelim.''

"herkes ne diyecek... herkesten ne gördüm ki...? bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız hale sokmaktan başka ne yaptı..?"

dünyanın en güzel kitaplarından biri. kıymeti bilinmeyen kitaplardan. sebahattin ali'nin en iyisi bence. "hayatta hiçbir şey uğrunda ölmek için istenmez. her şey yaşamamız için olmalıdır. hatta biraz ileri gideyim, kendi yaşamamız için... sen kafanın içindeki yokluğa o kadar saplanmışsın ki, derhal uğrunda can feda edecek bir şey arayarak ikinci bir yokluğa dalmak istiyorsun! yaşamak, herkesten daha iyi, herkesten daha üstün yaşamak, insanlara hâkim olarak, kuvvetli, belki de biraz zalim olarak yaşamak... dünyada bundan başka istenecek ne vardır? hayatını bu gayeye vakfet, görürsün, nasıl birdenbire canlanacaksın!"

nihal atsız kitabı güzel bir şekilde özetlemiştir. (#1082263) numaralı entiriyi okumanızı tavsiye ederim.

her romanın sonunda olduğu gibi bu güzide romanın da devamını merak ettim. macideye ne oldu? evlendi mi,çocukları oldu mu? ömer nereye gitti,nasıl bir hayatı oldu, evlendi mi, birini sevdi mi tekrar? bir sürü soru var kafamda...

"seni sukutuhayale uğrattım. ben sana rehber değil, ancak yoldaş olabilirdim, fakat yolu ikimiz de bilmiyorduk ve birbirimize yük olmaktan, birbirimizi şaşırtmaktan başka bir şey elimizden gelmiyordu."

nefis o nefis.

"içimizde şeytan var. can kırıkları var. nefret var. yalanlar var. bir yanımız bizi çoktan terk etmiş kaçıyor. melankoli ve hüsran var. keşke bazı geceler hiç sabah olmasa..."

(bkz:kürk mantolu madonna) dan daha güzel olduğunu düşündüğüm bir kitap.etkisinden hala çıkamadığım ve hala altını çizdiğim yerleri açıp açıp okuduğum,hem felsefik yönü ile hem de o içimde bazı şeyleri eksik bırakan finali ile beni derinden etkileyen bir kitap.her karakterini karşıma alıp tonlarca soru sorabilirim

sabahattin alinin en değerli romanlarından birisidir.. i̇çimizde şeytan var... can kırıkları var. nefret var, yalanlar var... bir yanımız bizi çoktan terk etmiş, kaçıyor... melankoli ve hüsran var..

günümüz türkçesine göre dili biraz ağır ama fevkalade bir kitap. sabahattin ali'ye olan sevgi ve saygımı tavan yaptırmış bir kitap. o kadar güzel betimliyor ki sanki ömer'in yerinde ben seviyorum macide'yi, nihat kadar aşağılık bir insan gibi hissediyorum bazen kendimi, bedri gibi dostane hissediyorum bazen. kitapta her şey var en önemlisi de "içimizde ki şeytan" var.

tamam.

"bana öyle geliyor ki, sizin gülmenizle kızmanız, iltifat etmenizle azarlamanız arasında hiçbir fark yoktur... size ait hiçbir şey çirkin olamaz sanıyorum." sevdiğim bir yeridir kitabın..

"ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. bu nefret filan değil. insanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… sadece bir yalnızlık ihtiyacı. öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum."

tyrion lannister

"bana öyle geliyor ki, sizin gülmenizle kızmanız, iltifat etmenizle azarlamanız arasında hiçbir fark yoktur... size ait hiçbir şey çirkin olamaz sanıyorum." hayran kaldığım yeridir kitabın

" içimde biriken hislerin birdenbire patlayarak beni zerreler halinde dağıtacağından korkuyorum."

"ne kimse beni teselli etmeli ne de ben kimseyi.riyakarlık tesellide son haddini bulur"

sağdan soldan dürtüyor ama dinlemeyeceğim seni.

tesadüflerin oyuncağı olacak olduktan sonra ne diye bir irademiz vardı? kullanamadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı?

kibirli olmaktır ama salt kibir. nefsimiz bundan uzak dursun. unutmadan bi örnek vereyim konu dışı olacak ama bana göre bu kişidir. (bkz: dursun özbek)

''i̇steyip istemediğimi doğru dürüst bilmediğimi fakat neticesi aleyhime çıkarsa istemediğimi iddia ettiğim bu nevi söz ve fiilerin daimi bir mesulünü bulmuştum: buna içimdeki şeytan diyordum, müdafaasını üzerime almaktan korktuğum bütün hareketlerimi ona yüklüyor ve kendi suratıma tüküreceğim yerde, haksızlığa, tesadüfün cilvesine uğramış bir mazlum gibi nefsimi şefkat ve ihtimama layık görüyordum. halbuki ne şeytanı azizim, ne şeytanı? bu bizim gururumuzun, salaklığımızın uydurması… i̇çimizdeki şeytan pek de kurnazca olmayan bir kaçamak yolu… i̇çimizdeki şeytan yok… i̇çimizdeki aciz var… tembellik var… i̇radesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç birşey: hakikatleri görmekten kaçmak itiyadı var…'' — sabahattin ali - i̇çimizdeki şeytan

paramı biriktirdigim gibi alacağım ilk kitap

özel ders veriyorum kendilerine. bana akıl verecek aptal bir varlığa ihtiyacım yok.

bende yeri ayrı olan sabahattin ali romanıdır. her satırı değerlidir fakat bir kaç paragrafını ezbere bilecek kadar çok seviyorum. "kalabalık beni sahiden sıktı. ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen da hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. bu nefret filan değil… i̇nsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile… sadece bir yalnızlık ihtiyacı. öyle günlerim oluyor ki, etrafımdan küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birilerini arıyorum. bütün bu beynimde geçenleri teker teker, uzun uzun anlatacak birini. o zaman nasıl hazin bir hal aldığımı tasvir edemezsiniz."

aklıma hangover serisini getiren başlık. - “benim içimde bir şeytan var.” +“sperm de var.” asdfghjklşi

bu eserin, sabahattin ali'nin diğer kült romanı kürk mantolu madonna kadar popüler olmaması tüyler ürpertici. oysa bu kitap, türk düşünsel tarihinin en dolu eserlerinden biri. olay kurgusu fazla basit ancak içerik olarak bir şaheser.

'içimizde şeytan yok.. içimizde aciz var.. tembellik var..' diyor sabahattin alibu kitapta. çok sevdiğim ve herkesin okumasını tavsiye ettiğim bir kitap.

annem dini kitap okuyorum diye sevinmişti :/

(bkz: Sabahattin Ali) "Kullanmadıktan sonra göğsümüzü dolduran hisler ve kafamızda kımıldayan düşünceler neye yarardı?"

(bkz: Sabahattin Ali) Kitabı açıp altını çizdiğim ilk yeri görüp buraya bırakıyorum. ''Ben ikide birde böyle oluyorum, bazen bütün insanları boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum... Öyle günlerim oluyor ki, etrafımda küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum.''

Sabahattin Ali şöyle yazmıştı: "İçimizde şeytan yok. İçimizde âcizlik var, tembellik var. İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey: hakikatleri görmekten kaçma eğilimi var."

İçimde bir ben var aslında. Şeytandan ziyade bana düşman olan bir ben. Yapabilecekleri sınırsız. Beni şeytandan daha iyi tanıyor.